Inmiddels ben je al een aantal maanden op zoek naar werk. Op zich niets raars. Het zoeken naar werk kost nou eenmaal wat tijd en – hoewel je zelf ook had gehoopt dat het allemaal wat sneller zou gaan – is het nou eenmaal niet anders. Je doet je best en hoopt op een goede afloop. Meer kun je niet doen. Toch? Nou, niet volgens die ene ‘expert’ op het gebied van werkloosheid (zelf uiteraard nooit werkzoekend geweest) die nog wel wat tips voor je heeft. Heb je al een LinkedIn-pagina? Joh! Gek, nee wat goed dat je daar over begint! Of heb je je CV en motivatiebrief wel op orde? Joh, opnieuw, wat een helder licht! En ga zo maar door. Je snapt me. Een boel goedbedoeld advies waar je geen zak aan hebt.
Nu kun je misschien nog wel lachen om dat ‘goede’ advies en denken joh, was je zelf maar eens werkzoekend. Dan wist je echt hoe het zat. Maar wat doe je met andere goedbedoelde opmerkingen die binnen komen als een mokerslag? Denk aan: Heb je met jouw talenten nu nóg geen werk? Wat iemand probeert te zeggen is ‘wat vervelend dat het nog niet gelukt is. Ik gun je zoveel meer’. Maar het is toch een deuk in je zelfvertrouwen. Want wat je ook kunt horen is ‘je doet het niet goed genoeg. Je hebt allerlei talenten en toch is het je niet gelukt om werk te vinden’.
Of een andere klassieker: Als je echt wil, is er wel werk. Deze is vast ook goed bedoeld maar kan je ook interpreteren als ‘je probeert het niet hard genoeg’. Geloof me, dat is niet waar. Hoe meer werkzoekenden, hoe strenger er geselecteerd wordt o.b.v. CV. Mis je één vaardigheid? Jammer dan. Geen gesprek voor jou. Daarnaast heb je nog mensen die overgekwalificeerd zijn en wel passen, maar toch niet worden uitgenodigd omdat ze ‘te zwaar’ zijn, ‘zich zullen vervelen’ of ‘zo weer weg zijn’. Waar een wil is, is een weg. Maar in de zoektocht naar werk is een zekere uitkomst geen gegeven.
Jij kunt wel even met oma naar het ziekenhuis toch?
Jij hebt toch niets te doen.
En last but not least: Jij kunt wel even met oma naar het ziekenhuis toch? Jij hebt toch niets te doen. Jup, werk zoeken gaat vanzelf (not!). Mensen die werken gaan er automatisch maar van uit dat je de hele dag thuis op de bank Netflix ligt te kijken en niets te doen hebt. Je weet dat dit niet waar is. Werk zoeken is immers keihard werken. Dat anderen dit niet zien, kan enorm steken en je een gevoel van nutteloosheid bezorgen.
Hoe ga je om met deze goedbedoelde opmerkingen die toch echt wel pijnlijk kunnen zijn? Bedenk je allereerst dat ze alles zeggen over het referentiekader van de ander. De ander heeft waarschijnlijk nog nooit (lang genoeg) in jouw schoenen gestaan en weet niet hoe zwaar en vermoeiend het zoeken naar werk kan zijn. Het zegt dus alles over de ander en niets over jou. Uiteraard is het ook slim dat als woorden je erg raken, je dit bespreekt met degene die het zegt. Helemaal bij dingen die positief bedoeld zijn, is de ander zich van geen kwaad bewust en kan het fijn zijn het even met elkaar uit te praten. En tenslotte: probeer het los te laten. Schrijf je gevoelens van je af, leef je uit op een boksbal, ga wandelen. Alles wat jou helpt om jouw hoofd tot rust te brengen. De opmerkingen zijn geen twijfel aan jouw kunnen en inzet. Ze zijn bedoeld om je te helpen. Hoe scherp ze ook kunnen zijn. Blijf er niet over piekeren maar geef het een plekje en laat je niet op je kop zitten. Ook voor jou liggen er mooie uitdagingen in het verschiet!
Liefs, Inge Ps. Ik ben me er terdege van bewust dat ik nu optreed als die ‘expert’ met goedbedoelde adviezen over ‘goedbedoelde adviezen’. Voel je dus vrij om bovenstaande tips ook op deze blog te negeren. Het zegt alles over mijn referentiekader, kwets ik je, laat het me weten en kun je er niets mee? Laat het dan vooral los! 😊