Hoewel feestjes er voorlopig niet in lijken te zitten (althans op het moment van schrijven van deze blog) voel je wel waar ik heen wil met dit verhaal. Je komt in een nieuw gezelschap en mensen vragen je ‘goh, wat doe jij eigenlijk?’ Meteen wordt je met je neus op de feiten gedrukt, want jij hebt op dit moment geen werk. Dus ja, wat doe je eigenlijk? Je hartslag en je bloeddruk stijgen, want wat ga je vertellen? Vertel je wat je deed, wat je doet, waar je heen wil? En wat moeten anderen daar wel niet van vinden? Denken ze ‘ah daar heb je weer zo’n uitkeringstrekker’ of zijn ze milder en vinden ze het vooral vervelend voor je en proberen ze je te helpen? Allemaal gedachten die in een split second door je hoofd kunnen gaan.
In deze blog ga ik niet heel uitgebreid stilstaan bij ‘het juiste antwoord’. Dat is er niet echt. Het ligt eraan waar jij je prettig bij voelt. Wat jij wil vertellen en wat je daarmee doet. Ik zou altijd aangeven waar ik naar op zoek was, zodat er allicht een mooi netwerkcontact uit zou mogen voortvloeien – je weet immers niet hoe een balletje kan rollen. Maar hey, dat ben ik. En ik ben niet jij. Dus als jij voor een ander alternatief gaat, is het dat ook helemaal prima.
Waar ik wel bij stil wil staan is de paniek die even in je opkomt als je ‘weer mag uitleggen’ dat je momenteel werkloos bent. Want waarom is deze paniek er? Het gaat wederom om de mogelijke beeldvorming die anderen over jou hebben. Jij bent bang dat anderen jou veroordelen om je werkloosheid en dat leidt tot een korte paniekreactie in je lijf. Maar waarom zou je je schamen voor het feit dat je op zoek bent naar een nieuwe baan? Je doet je best iets nieuws te vinden en meer kun je niet doen.
Nu kun je twee dingen doen.
1. Zorgen dat je niet meer tot die groep behoort (maar dat heb je niet helemaal in de hand) of
2. Zorgen dat je beeld over werkzoekenden verbetert.
En waarom vinden we ‘wat we doen’ eigenlijk zo belangrijk? Hier komt een stukje cultuur om de hoek kijken. In Nederland (en vele andere westerse landen) hechten we énorm veel waarde aan iemands functietitel. We leiden daar van alles uit af. Is iemand dokter, leraar, vuilnisman, verzorgende? Meteen hebben we er allerlei associaties bij. We vinden iemand belangrijk, of dat iemand nobel werk doet, you name it. Zelf ben ik doctor. Mensen zeggen dan johh wat goed, wat knap! Geloof me, ik ben echt ‘maar gewoon Inge’ en er zijn véél meer dingen die ik niet kan, dan wel. Dus zo knap is dat niet. Ik weet toevallig relatief veel van één, ik herhaal één minuscuul onderwerpje. En ben ook nog eens zo dom geweest daar 4 jaar van m’n leven aan te wijden en er een boek over te schrijven dat niemand ooit leest. Zet zo’n titel toch een beetje in perspectief :) Terug naar het verhaal: we denken dus iemand te kennen op basis van z’n functietitel. En is je functietitel ‘werkzoekend’ dan krijg je daar ook alle (negatieve) associaties bij cadeau.
Maar bedenk: functietitels zeggen helemaal niets, ik herhaal: helemaal niets over iemand. Het maakt iemand geen mooier mens, het maakt iemand geen beter persoon, het zegt alleen iets over de manier waarop die persoon z’n geld verdient. En vergeet niet: er zijn hordes mensen met een ‘belangrijke functietitel’ die hun werk helemaal niet leuk vinden (Bullshit jobs is een prachtig boek dat hier een inkijkje in geeft, aanrader!).
Merk je dat er schaamtegevoelens omhoog komen op het moment dat je vreemden vertelt dat je werkzoekend bent? Dan zegt dat alles over hoe jij (onbewust) denkt over werkzoekenden. Je vindt er iets van dat je tot ‘die groep’ behoort. Nu kun je twee dingen doen. 1. Zorgen dat je niet meer tot die groep behoort (maar dat heb je niet helemaal in de hand) of 2. Zorgen dat je beeld over werkzoekenden verbetert. Want je weet wel dat jij geen luie uitkeringstrekker bent, maar hoe geldt dat voor anderen? Ga actief op zoek naar mede-werkzoekenden. Volg workshops bij UWV, JobOn, ’t Netwerkcafé, etc. Zorg dat jouw beeld van werkzoekenden verandert. Zorg dat het positiever wordt. Dat je weet en ziet dat het mensen zijn zoals jij en ik. En dat het een oké clubje is om bij te horen. Als je dat oprecht kunt vinden, zal jij je niet meer schamen of ongemakkelijk voelen op het moment dat je vreemden vertelt dat je werkzoekend bent. Je zult het zien als kans: wie weet wat het je brengt. En dát is waar je je mindset wil hebben! Liefs, Inge
Yorumlar