Begin mei zette ik mijn eerste #happyunemployed blog online. Ik vond het spannend. Wat zouden mensen van #happyunemployed vinden? Zou ik bakken kritiek over mee heen krijgen over dat werkloosheid helemaal niet zo #happy is? Of zouden mensen vinden dat ik ‘het uitkering trekken’ verheerlijkte met een naam als #happyunemployed? Ik had geen idee. Wel wist ik 100% zeker dat dit de naam was die ik wilde gebruiken. Juist omdat ik weet dat werkloos zijn niet happy is. En omdat ik vind dat er veel meer positieve aandacht voor werkzoekenden mag komen. Er wordt in de media al negatief genoeg gedaan. Ik wilde een tegengeluid geven. De haters konden dus de ellende krijgen en gooide ik mijn blog online.
Inmiddels zijn we 25 blogs verder. Een half jaar aan wekelijkse content over het leuker en dragelijker maken van je zoektocht naar werk. Wat een mijlpaal! En wat vind ik het leuk. Ik haal echt plezier uit het maken van de blogs en vind het heerlijk om jullie comments en vele privéberichtjes te lezen. Het doet me goed te weten dat mensen hoop halen uit mijn blogs. Dat ze nieuwe motivatie en energie opdoen en dat ze de tips en trucs ter harte nemen en integreren in hun zoekproces. Al met al kijk ik dan ook vol trots terug op de blogserie tot nu toe.
Als je dit zo leest denk je misschien
'joh die is ook niet bang zichzelf een schouderklopje te geven'.
Als je dit zo leest denk je misschien ‘joh, die is ook niet bang zichzelf een schouderklopje te geven’ of ‘ze pakt het op, zet het neer en hoppa het is een succes’. En juist dáár wil ik het vandaag met jullie over hebben. Want was is een succes? En wanneer heb je dat schouderklopje verdiend? Jullie weten inmiddels wel dat ik groot fan ben van het vieren van gezette stapjes, van vooruitgang. En vandaag wil ik jullie laten zien dat de het schouderklopje dat je aan jezelf geeft vooral in je eigen hoofd zit. Dat je hem verdient wanneer jij hem geeft. Dat iets een succes is wanneer jij vindt dat het een succes is.
Mijn blogs lopen best lekker. Met enkele honderden views per maand vind ik dat ik in relatief korte tijd een mooi publiek heb opgebouwd. Lees goed: vind ik. Komen er maandelijks duizenden mensen naar mijn website? Nee. Word ik platgebeld door RTL als dé expert als het gaat om de zoektocht naar werk? Nee. Ben ik al benaderd door een uitgever om mijn eigen boek te schrijven? Nee. Zou ik dat allemaal leuk vinden? Jazeker wel. Maar daar gaat het niet om. Ik vind dat ik het afgelopen half jaar mooie stappen heb gezet, daarom vind ik dat ik een schouderklopje heb verdiend. Ga ik zitten wachten op een uitgever, duizenden bezoekers en RTL? Dan heb ik gefaald. Want dat is niet gebeurd. Kijk ik naar de groei en vooruitgang die ik heb mogen doormaken? Dan heb ik absoluut niet gefaald. En zo werkt het ook in de zoektocht naar werk. Heb je nog geen nieuwe baan gevonden, maar wel een leuk netwerkgesprek gehad of een sollicitatie gedaan? Wees dan trots! Nee, je hebt nog geen nieuwe baan (en ik geen boek) maar je bent wél een stap verder. En daarvoor mag, nee moet je jezelf een schouderklopje geven!
Gingen mijn blogs altijd makkelijk? Natuurlijk niet.
Er waren weken dat geen hond geïnteresseerd was of er stond een draak van een spelfout in.
En dan nog even over de definitie van succes. Gingen mijn blogs elke week van een leien dakje? Natuurlijk niet. Er waren weken dat ik geen inspiratie had. Dat ik het niet voor elkaar kreeg een blog te maken. Dat er een draak van een spelfout in m’n verhaal stond en mensen me screenshots stuurden om het te benadrukken (en ik vervolgens niet de moeite nam die aan te passen). En dat geen hond geïnteresseerd was in mijn blog. Niet echt een succesvol verhaal, toch? Ik zie het anders. Het is leren, het is vallen en opstaan, het is groei. Ook daar is de brug naar het zoeken naar werk snel geslagen. Heb je een vreselijke motivatie verstuurd? Heb je een gesprek verkloot? Of heb je iets anders onhandigs gedaan? So what?! Het is maar één misstapje in een langere wandeling. Er is genoeg tijd om te corrigeren. Te leren en te ontdekken. En dat my friends, maakt het een succes!
Op naar het tweede half jaar van de #happyunemployed reeks!
Liefs, Inge